Inleiding

De initiële diagnostiek en behandeling van de patiënt met ARDS kan op iedere Intensive Care in Nederland plaatsvinden. Het gaat hierbij om het stellen van de syndroomdiagnose ARDS, de ernst van ARDS en de meest gangbare diagnostische stappen. Hetzelfde geldt voor ondersteunende behandeling middels long-protectief beademen, het instellen van het optimale PEEP niveau, het beademen in buikligging en de inzet van corticosteroïden en spierverslappers. Deze module beschrijft de daarvoor benodigde randvoorwaarden. Daarnaast zijn er situaties waarbij er noodzaak is tot het verrichten van meer invasieve diagnostiek (bijv. longbiopt) of behoefte is aan meer specialistische kennis (bijv. specialist interstitiële longziekten). Ook kunnen er additieve ‘tools’ (bijvoorbeeld transpulmonale drukmetingen, elektrische impedantie tomografie of geavanceerde longechografie) ingezet worden ten behoeve van de optimalisatie van long-protectieve beademing. Mocht er mogelijk een indicatie voor ondersteuning middels extracorporele life support (ECLS) nodig zijn, omdat beademen binnen de vermoedelijke grenzen van long-protectief beademen niet meer lukt, kan overplaatsing naar een ander ziekenhuis nodig zijn. Deze module beschrijft hoe met deze situaties om te gaan. Voor de gehele module geldt dat de ‘kwaliteitsstandaard organisatie van de intensive care’ leidend is, en voor de indicatiestelling voor ECLS wordt verwezen naar de bijpassende richtlijn extracorporeal life support. Beide documenten zijn op het moment van publicatie van deze module in herziening.

Deze module bevat de volgende submodules:

• Wie moet er betrokken zijn bij de behandeling van een patiënt met matig-ernstige ARDS? Zie submodule 1 (Randvoorwaarden – wie?)
• Welke modaliteiten zijn nodig om patiënten met matig-ernstige ARDS te behandelen? Zie submodule 2 (Randvoorwaarden – wat?)
• Waar dienen patiënten met matig-ernstige ARDS behandeld te worden? Zie submodule 3 (Randvoorwaarden – waar?)