• Welke verplichtingen hebben zorgverleners, zorgaanbieders en patiënten op het gebied van suïcidepreventie?
• Hoe dient te worden omgegaan met het medisch beroepsgeheim in het geval van een patiënt met suïcidaliteit?
• Welke ruimte bieden de juridische kaders om een ‘autonomie bevorderend beleid' af te spreken in het geval van suïcidaliteit?
• Welke verplichtingen gelden er voor de zorgverlener of zorgaanbieder in het geval van een suïcide of suïcidepoging met ernstig letsel?

Welke verplichten hebben zorgverleners, zorgaanbieders en patiënten op het gebied van suïcidepreventie?

Zorgverlener

Zorgverleners zijn personen die beroepsmatig zorg verlenen (Artikel 1 Wkkgz). Als de zorgverlener solistisch werkt, kan de zorgverlener ook een zorgaanbieder zijn. De verplichtingen die een zorgaanbieder heeft kunnen soms overeenkomen met die van de zorgverlener of kunnen eruit bestaan dat de zorgaanbieder voorwaarden creëert om de zorgverleners goede zorg te laten verlenen. Wanneer een behandeling start gaan de zorgaanbieder en patiënt een behandelingsovereenkomst aan. Dit is meestal geen resultaatsverplichting, maar een inspanningsverplichting (hierop zijn zeker uitzonderingen, zoals het maken van een röntgenfoto en het opdracht geven tot een bepaald onderzoek). Dat heeft te maken met de vele onzekere factoren binnen de geneeskunde, die maken dat de uitkomst van een interventie niet vaststaat. Ook al wordt de behandeling perfect uitgevoerd dan nog kan het resultaat uitblijven (Leenen, Handboek Gezondheidsrecht). Op grond van de behandelingsovereenkomst rust er een plicht op de zorgverlener om zich in te spannen de overeenkomst na te komen. Als er sprake is van suïcidaliteit houdt dit dus in dat een zorgverlener zich moet inspannen om suïcide(pogingen) te voorkomen.

Artikel 7:453 BW formuleert een algemene zorgplicht voor zorgverleners. De zorgverlener moet die zorg betrachten die een redelijk bekwaam en redelijk handelend vakgenoot in dezelfde omstandigheden zou hebben betracht (HR 9 november 1990, ECLI:NL:HR:1990:AC1103). Hieruit vloeit voort dat de zorgverlener handelt conform de geldende wet- en regelgeving en volgens de professionele standaard. In geval van suïcidepreventiebeleid betekent dit dat van zorgverleners verwacht wordt dat zij werken in lijn met de geldende richtlijnen. En dat zij zich op de hoogte houden van relevante ontwikkelingen in hun vakgebied.

Zorgaanbieder

Als de zorgverlener in dienst is van een zorginstelling, is de zorginstelling de partij die een behandelingsovereenkomst sluit met de patiënt. De plichten die voortvloeien uit die overeenkomst rusten dan op de zorgaanbieder.

Naast de zorgplicht voor individuele zorgverleners rust op de zorgaanbieder ook de plicht om goede zorg te verlenen (Artikel 2 Wkkgz). De zorg dient veilig, doeltreffend, doelmatig en patiëntgericht te zijn en de zorgaanbieder dient te handelen in overeenstemming met de op haar rustende verantwoordelijkheid, voortvloeiende uit de professionele standaard en kwaliteitsstandaarden. De zorgaanbieder moet adequate randvoorwaarden scheppen opdat goede zorg verleend kan worden. Die randvoorwaarden zijn breder dan de elementen die in deze module besproken worden, waarbij de focus ligt op behandeling van suïcidaliteit.

Zoals eerder aangegeven moet een zorgverlener handelen conform de geldende wet- en regelgeving. De zorgaanbieder moet hierop toezien en hierin faciliteren. Een belangrijk element hierbij is het verschaffen van kennis en informatie aan de zorgverleners. Gedacht kan worden aan het organiseren van scholing, het toetsen of zorgverleners bepaalde scholing doorlopen hebben en het actief informeren van zorgverleners over landelijke ontwikkelingen en wijzigingen in wet- en regelgeving op het gebied van suïcidepreventie, maar ook aan facilitaire zaken, zoals het bieden van een behandelruimte.

De zorgaanbieder moet zich ook inzetten om de kwaliteit van zorg op het gebied van suïcidepreventie te verbeteren. Onderdeel hiervan is de registratie van incidenten en het lering trekken uit deze incidenten om zo de zorg te verbeteren.

Een behandelingsovereenkomst kan door de zorgaanbieder worden opgezegd op grond van een gewichtige reden (artikel 7:460 BW) (KNMG, 2021). De vijf meest voorkomende gewichtige redenen zijn:

• De aard en/of omvang van de hulpvraag wijzigt wezenlijk en gaat de expertise of de mogelijkheden van de zorgaanbieder te buiten.
• De patiënt vertoont zeer onheus of agressief gedrag.
• De arts heeft een ernstig conflict met de patiënt en/of de patiënt wil niet meewerken aan de behandeling.
• De patiënt weigert voortdurend de rekening te betalen.
• De arts heeft een aanzienlijk belang bij het beëindigen van de behandelingsovereenkomst.

Plichten van de patiënt

Niet alleen de zorgverlener en de zorgaanbieder hebben plichten, dit geldt ook voor de patiënt als sprake is van een gezamenlijk overeengekomen behandeling. Allereerst moet de patiënt voor de behandeling betalen – ook wanneer de behandeling niet het beoogde effect heeft gehad (Artikel 7:461 BW). Naast de betalingsplicht moet de patiënt de zorgverlener zo duidelijk en volledig mogelijk informeren (Artikel 7:452 BW). Ook moet de patiënt meewerken aan onderzoek en behandeling door de adviezen van de zorgverleners op te volgen.

Er bestaan patiënten met suïcidaliteit die zich niet willen laten behandelen volgens de geldende richtlijnen, maar tegelijkertijd wel een appel doen op het ontvangen van ‘goede zorg’. Zoals in vorige alinea beschreven kan een behandelingsovereenkomst alleen door de zorgaanbieder worden opgezegd op grond van een gewichtige reden.

Hoe dient te worden omgegaan met het medisch beroepsgeheim in het geval van een patiënt met suïcidaliteit?

Alle BIG-geregistreerde zorgverleners zijn verplicht geheimhouding in acht te nemen ten opzichte van alle informatie die zij over een patiënt te weten komen (Artikel 88 Wet BIG en artikel 7:457 BW). De KNMG-richtlijn Omgaan met medische gegevens kan zorgverleners helpen een zorgvuldig besluit te maken bij kwesties rondom (het doorbreken van) het medisch beroepsgeheim. Deze zwijgplicht moet ruim worden uitgelegd, dus ook het feit dat een patiënt onder behandeling is bij een zorgverlener of een zorgaanbieder valt eronder. Aan anderen dan de patiënt mag geen informatie worden verstrekt die onder het medisch beroepsgeheim valt zonder toestemming van de patiënt (Artikel 7:457 BW). Het belang van het beroepsgeheim is tweeledig. Enerzijds is er een maatschappelijk belang dat iedereen vrije toegang tot de zorg heeft. Anderzijds komt de individuele patiënt een recht op privacy toe en moet hij er zeker van zijn dat alles wat hij tegen de zorgverlener zegt vertrouwelijk is en niet zonder zijn toestemming aan anderen verstrekt wordt.

Bij het leveren van goede zorg voor patiënten met suïcidaliteit is het echter ook van groot belang om de naasten te betrekken bij de zorgverlening (Akwa ggz, 2021). Dit kan op momenten leiden tot dilemma’s, vooral wanneer de patiënt niet wil dat zijn naasten geïnformeerd of betrokken worden. Hoe vervolgens gehandeld kan worden is afhankelijk van de inschatting van de behandelend arts of de patiënt ter zake van de suïcidaliteit wordt ingeschat als wilsbekwaam.

In geval van een wilsbekwame, patiënt met suïcidaliteit zal de zorgverlener de wens om naasten niet te informeren in beginsel moeten respecteren. De zorgverlener zal zich moeten blijven inspannen om de patiënt te overtuigen zijn naasten bij de behandeling te betrekken. Hierbij kan het helpen de patiënt te vragen naar de reden voor zijn weigering en om te onderzoeken of de patiënt wellicht wel kan instemmen met het verstrekken van bepaalde of minder gedetailleerde informatie. Zo nodig kan de zorgverlener overwegen of hij zijn medisch beroepsgeheim alsnog doorbreekt richting naasten om ernstige schade te voorkomen. Er zijn situaties waarbij een ander belang, in geval van suïcidaliteit doorgaans het voorkomen van overlijden van de patiënt, prevaleert boven het belang van geheimhouding. Dan is er sprake van een conflict van plichten (KNMG 2024). Om succesvol het beroepsgeheim te kunnen doorbreken met een beroep op een conflict van plichten moet aan de volgende voorwaarden voldaan zijn:

• Het is niet mogelijk toestemming van de patiënt te vragen dan wel te krijgen;
• De zorgverlener komt in gewetensdood als hij zijn beroepsgeheim niet doorbreekt;
• Zwijgen levert een aanzienlijk risico op ernstige schade op;
• Doorbreking van het beroepsgeheim kan deze schade (vrijwel zeker) voorkomen;
• Het beroepsgeheim wordt zo min mogelijk geschonden;

Alleen bij concrete aanwijzingen dat een patiënt daadwerkelijk over zou gaan tot zelfdoding kan er in juridische zin sprake zijn van een rechtvaardiging voor het doorbreken van het beroepsgeheim vanwege een conflict van plichten (Hendriks, 2015). Daarbij is het van belang dat de zorgverlener zich in alle gevallen blijft inspannen om toestemming van de patiënt te verkrijgen of om te onderzoeken of de patiënt wel kan instemmen met het verstrekken van minder informatie (Als hulpmiddel om hierover het gesprek met patiënt te voeren kan de Werkkaart ‘Patiënt houdt samenwerken met naaste af’ behulpzaam zijn. De kaart is onderdeel van de Generieke module Naasten. Samenwerking en ondersteuning naasten van mensen met psychische problematiek, augustus 2021).

Voornoemde laat onverlet dat een zorgverlener altijd een naaste mag aanhoren wanneer deze zorgen uit over een patiënt – de zorgverlener hoeft zich hiervoor niet af te sluiten.

Zoals aangegeven is het relevant of de patiënt wordt ingeschat als wilsbekwaam ten aanzien van de voorliggende medische interventies om te beoordelen of je als hulpverlener je beroepsgeheim kan doorbreken. De wilsbekwaamheid van een patiënt kan veranderen per moment en voorliggende interventie. De wilsbekwaamheid ter zake van het behandelbeleid moet bij een nieuwe situatie opnieuw beoordeeld worden. De overwegingen ten aanzien van de inschatting van de wilsbekwaamheid ten aanzien van het voorgestelde behandelbeleid moeten concreet in het patiëntendossier worden vastgelegd (Vinkers, 2014).

Bij wilsonbekwaamheid worden de verplichtingen door de zorgverlener nagekomen jegens een vertegenwoordiger (Artikel 7:465 BW). Dat kan een mentor, curator of schriftelijke gemachtigde zijn, maar in veel gevallen zal het gaan om familie (levensgezel, ouder, kind, broer of zus, grootouder of kleinkind). De zorgverlener overlegt met de vertegenwoordiger en de vertegenwoordiger die informatie verschaft om een goede invulling te kunnen geven aan zijn taak. In de praktijk kan dit betekenen dat een familielid van een wilsonbekwame, suïcidale patiënt wordt aangewezen als vertegenwoordiger en via deze route wordt geïnformeerd over de medische behandeling. Ook als deze patiënt niet wil dat familie op de hoogte wordt gebracht.

Het beroepsgeheim geldt ook na overlijden van een patiënt. Hierover meer informatie bij de beantwoording van de laatste vraag in deze module.

Welke ruimte bieden de juridische kaders om een ‘autonomie bevorderend beleid' af te spreken in het geval van suïcidaliteit?

Een autonomie bevorderend beleid (in het veld ook wel bekend onder de term ‘hoog risicobeleid’) is een aanpak waarbij geprobeerd wordt om bij patiënten, het patroon van regressie te doorbreken. Dit gebeurt doorgaans wanneer er sprake is van persisterende suïcidaliteit. Concreet houdt het in dat de patiënt zelf verantwoordelijkheid neemt voor diens veiligheid in plaats van dat er vanuit de hulpverlening (gedwongen) beheersmaatregelen worden getroffen.

We constateren dat er onder de noemer van autonomie bevordering zeer uiteenlopende beleid wordt uitgevoerd in Nederland. Wij sluiten ons aan bij het autonomie bevorderend beleid zoals beschreven in het artikel van Michiels (2024). Hierin wordt benadrukt dat dit beleid alleen kan worden gevoerd wanneer er (perspectief op) een geïntegreerde psychotherapie wordt geboden en wanneer aandacht voor de context en systeem centraal staat. De nadruk ligt bij een dergelijk beleid op autonomie als een positieve en gedeelde doelstelling.

Een aanpak met minder of geen beheersmaatregelen is voor veel zorgverleners spannend vanuit juridisch oogpunt. Een dergelijke aanpak kan echter verdedigbaar zijn vanuit het principe van niet-schaden. Bij persisterende suïcidaliteit, vaak gerelateerd aan persoonlijkheidsproblematiek, kan sprake zijn van een toename van zelfbeschadigend gedrag of suïcidaliteit wanneer de autonomie beperkt wordt. Door beheersmaatregelen – zoals opname, beperking van de bewegingsvrijheid, afnemen van voorwerpen en separatie – toe te passen wordt het risico op suïcide op dat specifieke moment wellicht afgewend, maar de klinische ervaring leert dat de risico’s op zelfbeschadiging en suïcidaliteit hierdoor op de lange termijn ook toe kunnen nemen (Duursen, 2017; Paris, 2004).

Soms kan er een noodzaak tot behandelen zijn, maar is er geen overeenstemming over de behandeling. Als een vrijwillige behandeling niet mogelijk is, kunnen gedwongen interventies passend zijn. Gedwongen behandeling binnen de ggz wordt geregeld door de Wet verplichte ggz (Wvggz) en de Wet zorg en dwang (Wzd), afhankelijk van de problematiek van de patiënt. In deze wetten zijn rechtsbeginselen geformuleerd: gedwongen zorg moet voldoen aan de beginselen van doelmatigheid, proportionaliteit, subsidiariteit en veiligheid (Artikel 2:1 Wvggz. Hoewel deze rechtsbeginselen niet expliciet in de Wzd zijn benoemd zijn ze onder dit wettelijke regime evengoed van toepassing). Een behandeling is doelmatig als deze voldoende effect heeft. Subsidiariteit betekent dat het minst ingrijpende middel ingezet wordt om een bepaald doel te bereiken. Een behandeling is proportioneel als het in een redelijke verhouding staat tot het te bereiken doel. Een behandeling is veilig als de veiligheid van de patiënt, medepatiënten, derden en behandelaren voldoende in acht wordt genomen.

Zorgverleners kunnen een druk voelen om over te gaan tot beheersmatige interventies vanuit een gevoel van handelingsplicht. Maatschappelijke verwachtingen kunnen hier ook een rol in spelen. Wanneer gedwongen zorg wordt ingezet is het van belang dat voortdurend wordt geëvalueerd of men af kan met minder invasieve en autonomie beperkende maatregelen. Dit vloeit, onder meer, voort uit eerder genoemde rechtsbeginselen. Ook mag verplichte zorg alleen in uiterste noodzaak worden ingezet en niet uit onmacht (Kamerstukken II 2009–2010). Deze uitgangspunten gelden ook bij de inzet van gedwongen interventies in geval van suïcidaliteit.

Het is onduidelijk of gedwongen zorg langdurig tegen suïcide beschermt (De Winter, 2015). In sommige gevallen is de inzet van gedwongen zorg vanuit het oogpunt van beveiliging of ontlasting van een ernstig overvraagd steunsysteem kortstondig doelmatig, maar is dit op de (middel)lange termijn niet het geval en kan sprake zijn van iatrogene schade (Koppel, 2022). Wanneer wordt ingeschat, onder andere op basis van de voorgeschiedenis van een patiënt, dat een beheersmatige aanpak met gedwongen zorg schadelijk kan zijn of in algemene zin onvoldoende doelmatig, dan wordt niet voldaan aan de rechtsbeginselen van de Wvggz en Wzd. Dit kan reden zijn om vanuit dit perspectief gemotiveerd geen verplichte zorg in te zetten.

De voorgeschiedenis van een patiënt is een belangrijke bron van informatie voor het inschatten van toekomstig handelen (De Wilde, 2010). In de praktijk zal een autonomie bevorderend beleid dan ook voornamelijk worden toegepast bij patiënten die bekend zijn met persisterende suïcidaliteit. In sommige gevallen kan een autonomie bevorderend beleid direct worden toegepast bij patiënten met recent ontstane suïcidaliteit, waarbij de inschatting direct is dat de kosten bij beperking van de zelfbeschikking groter zijn dan de baten van beveiligende maatregelen. Een voorbeeld hiervan kan een patiënt zijn die overtuigend aangeeft dat inperking van autonomie zal leiden tot een vertrouwensbreuk en verergering van de suïcidaliteit.

Met het voeren van een autonomie bevorderend beleid is het advies om de voorgenomen aanpak af te stemmen en te evalueren met collega’s. Ook is van belang dat sprake is van een adequate dossiervoering en duidelijke argumentatie ten aanzien van waarom dit beleid als zodanig wordt gevoerd (De Rooy, 2016). Daarbij moet tenminste rekenschap gegeven worden van eventuele gevolgen ten voor- en ten nadele van het beleid en inzichtelijk zijn gemaakt dat deze zorgvuldig zijn gewogen.

Dan is er nog een uitzonderlijke groep patiënten, die veelvuldig bij de hulpverlening in beeld komen met zelfbeschadigend en suïcidaal gedrag. Deze patiënten doen een buitenproportioneel beroep op de hulpverlening, hetgeen een spanningsveld kan opleveren in de samenwerking met interne en externe ketenpartijen. In dergelijke uitzonderlijke gevallen kan op voorhand afgesproken worden dat de benodigde lichamelijke zorg wordt geboden, maar dat er geen psychiatrische beoordeling plaatsvindt en dat er dus ook geen verplichte psychiatrische zorg wordt ingezet. Hier kan niet lichtzinnig toe worden overgegaan. Daarom is het belangrijk dat een dergelijk beleid goed besproken wordt met de patiënt en diens naasten en is het aan te bevelen om de geneesheer-directeur hierbij te betrekken (Iedere zorginstelling die zorg op grond van de Wvggz verplichte zorg kan toepassen beschikt over een geneesheer-directeur). Ook moet er altijd ruimte zijn om alsnog van dit beleid af te kunnen wijken op basis van omstandigheden van het moment. Tot slot is het van belang om het beleid waar mogelijk uit te voeren in overleg met relevante ketenpartners, waaronder de huisarts en de SEH (Michiels, 2024).

Welke verplichtingen gelden er voor de zorgverlener of zorgaanbieder in het geval van een suïcide of suïcidepoging met ernstig letsel?

Direct na een suïcide of suïcidepoging met ernstig letsel is het essentieel om te bepalen welke betrokkenen hierover geïnformeerd moeten worden (CTG, 2022). Hierbij dient specifiek aandacht te worden besteed aan de opvang en ondersteuning van familie en naasten (Oud en De Groot, 2006), zorgverleners en medepatiënten. Zie ook de module ‘Professioneel handelen na suïcide’ voor een uitgebreide beschrijving van de benodigde handelingen.

In geval van een suïcide moeten de gebeurtenissen rondom de suïcide binnen een aantal weken gereconstrueerd worden, samen met familieleden, naasten en medebehandelaren.

Binnen enkele weken of maanden na een suïcide moet gekeken worden in hoeverre nabestaanden een hulpvraag hebben en/of problemen in de rouwverwerking hebben. Zo nodig moeten zij verwezen worden naar hulpverlening (Deze verplichting stamt oorspronkelijk uit de ‘Multidisciplinaire richtlijn diagnostiek en behandeling van suïcidaal gedrag’ (2012)’, maar is inmiddels overgenomen in verschillende tuchtrechtuitspraken, waaronder: RTG Eindhoven (2021).

In geval van een suïcide of ernstige suïcidepoging is ten minste altijd sprake van een incident in de zorgverlening. Er zal een melding moeten worden gedaan bij het interne incidentmeldingensysteem van de zorgaanbieder. Vervolgens zal de zorgaanbieder moeten beoordelen of een melding bij de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) aangewezen is. Tenminste moet gemeld worden aan de IGJ in geval van:

• Een suïcide of ernstige suïcidepoging bij patiënten die verplichte zorg ontvangen en/of bij wie sprake is van een vrijheidsbeperkende maatregel,
• Suïcides van patiënten die op grond van de Jeugdwet hulp ontvangen,
• Wanneer de suïcide of ernstig suïcidepoging mogelijk samenhangt met tekortkomingen in de zorg.

De zorgaanbieder zal moeten beoordelen of sprake is van een incident of een calamiteit. Een incident is een onbedoelde gebeurtenis tijdens het zorgproces, die tot schade aan de patiënt heeft geleid, had kunnen leiden of (nog) zou kunnen leiden (Een definitie van het begrip ‘incident’ ontbreekt in de Wkkgz, maar kan ontleend worden uit de parlementaire geschiedenis van de Wet cliëntenrechten zorgen de Wkggz: Kamerstukken II, 2009-2010). Een calamiteit is een niet-beoogde of onverwachte gebeurtenis, die betrekking heeft op de kwaliteit van de zorg en die tot de dood van een cliënt of een ernstig schadelijk gevolg voor een cliënt heeft geleid (Artikel 1 Wkggz).

Op grond van de Wkkgz is een zorgaanbieder verplicht om melding te doen bij de inspectie in geval van een calamiteit (Artikel 11 Wkkgz). Enkel het feit dat een patiënt onverhoopt een suïcidepoging doet of komt te overlijden is onvoldoende om aan te nemen dat de zorgverlener niet heeft gehandeld volgens de behandelingsovereenkomst of dat sprake is van een calamiteit. Een suïcide of suïcidepogingen met ernstig letsel tot gevolg, is een calamiteit wanneer er samenhang bestaat tussen de schade en tekortkomingen in de zorg. Bij de wijze en beoordeling van suïcide(pogingen) kan de Handreiking uniforme meldingsroutesuïcides en suïcidepogingen met ernstig letsel behulpzaam zijn (IGZ en De Nederlandse GGZ, 2011).

Het beroepsgeheim geldt ook na overlijden. Wanneer nabestaanden na een suïcide vragen om medische gegevens van de overleden patiënt moet de zorgverlener of zorgaanbieder dit verzoek in beginsel afwijzen (Artikel 7:457 BW). Er zijn echter uitzonderingen op die regel (Artikel 7:458a BW). Zo kan de (wilsbekwame) patiënt tijdens zijn leven expliciete toestemming voor het verstrekken van informatie aan bepaalde personen hebben gegeven. Daarbij kan de patiënt aangeven welke informatie een nabestaande na zijn overlijden kan ontvangen (of welke informatie juist niet).

Wanneer een nabestaande of voormalig vertegenwoordiger een bericht ontvangen van een zorgaanbieder over een incident bij de zorgverlening aan de patiënt, dan hebben zij op grond van de Wet kwaliteit, klachten en geschillen zorg (Wkkgz) recht op informatie ten aanzien van de aard en de toedracht het incident (Artikel 10 lid 3 Wkkgz).

Ook kan sprake zijn van een zwaarwegend belang – een belang dat zwaarder weegt dat het medisch beroepsgeheim. Een voorbeeld van een zwaarwegend belang is het een vermoeden van een medische fout tijdens de behandeling (Kamerstukken II 2017/18). Tot slot moet een inzageverzoek van een ouder of voogd van een overleden kind jonger dan 16 jaar gehonoreerd worden (Artikel 7:458a lid 2 BW). Een emotioneel belang zoals rouwverwerking kan niet gelden als zwaarwegend belang. Hoewel het zeer invoelbaar is dat nabestaanden de behoefte hebben om kennis te nemen van de informatie in het medisch dossier om zo een overlijden na suïcide te verwerken is dit geen reden op zichzelf om het medisch beroepsgeheim te doorbreken (Kamerstukken II 2017/18). Wel is het mogelijk om tijdens een nazorggesprek mondeling informatie te verstrekken met betrekking tot de omstandigheden waaronder de patiënt is overleden als de behandelaar kan aannemen dat de overleden patiënt hiervoor toestemming zou hebben gegeven. Daarbij is relevant met welk doel de nabestaanden informatie willen ontvangen en hoe de band was tussen de nabestaanden en de overledene (Regionaal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg Eindhoven, 2020). De behandelaar beslist, eventueel na advies van de geneesheer-directeur en de juridisch adviseur, hoeveel informatie passend is om te verstrekken in een bepaald geval.