Welke antimicrobiële therapie (keuze therapie, duur van behandeling) moet gebruikt worden bij fractuur-gerelateerde infecties (FRI’s)?

Keuze van antibiotica

In de besproken studies werden zowel patiënten met prothese infecties als FRI’s geïncludeerd. Beide studies waren underpowered, hebben forse methodologische beperkingen. De hieronder staande behandeladviezen zijn daarom grotendeels gebaseerd op expert opinion.

Tabel 1 Antibiotische behandeling FRI

Leeswijzer: Antibiotica voorschrijvingen kunnen per ziekenhuis verschillen (bijvoorbeeld andere dosering of een andere keus antibioticum). Raadpleeg hiervoor zo nodig uw internist-infectioloog/arts-microbioloog.

Antibiotische therapie

De keus voor de antibiotische therapie hangt af van een aantal factoren. Op basis van deze factoren kunnen we de behandeling van patiënten met een FRI in vijf schema’s verdelen (zie figuur 1 in de aanbevelingen). Dit schema is gebaseerd op expert opinion vanuit de werkgroep en heeft als doel een praktische hulp te zijn om tot een juiste behandeling te komen.

Richtinggevende vragen bij de keuze van behandeling zijn:

• Is de fractuur geconsolideerd?

• Is de infectie acuut of chronisch?

• Is het osteosynthesemateriaal stabiel of niet-stabiel?

• Is het doel van de behandeling eradicatie van de infectie of alleen onderdrukking van de infectie?

• Zijn er host factoren of micro-organismen betrokken die verwijdering van het osteosynthesemateriaal noodzakelijk maken?

Schema 1

Bij een FRI waarbij de fractuur geconsolideerd is dient de osteosynthese verwijderd te worden en debridement en nettoyage plaats te vinden. De resterende FRI wordt 6 weken behandeld met antibiotica. De empirische therapie wordt hieronder toegelicht. Bij bekend zijn van de kweken wordt geswitcht naar gerichte therapie. Er wordt behandeld met een zo smalspectrum mogelijk antibioticum wat geschikt is voor het behandelen van een osteomyelitis (Landersdorfer, 2009). Voor S.aureus wordt bij start van de behandeling intraveneuze continue infusie met een betalactam (flucloxacilline) geadviseerd. Bij de switch naar orale therapie kunnen zowel clindamycine, flucloxacilline als cotrimoxazol overwogen worden.

Er zijn geen goede studies gedaan naar het oraal uitbehandelen van FRI (Spellberg, 2012). Farmacologische studies bij mensen tonen een betere botpenetratie van cotrimoxazol en clindamycine ten opzichte van flucloxacilline. De vraag is of dit te extrapoleren is naar patiënten met een botinfectie (Landersdorfer. 2009; Navarro, 2009). Het betreft een niet-representatieve populatie en er is veel variabiliteit in uitkomsten. Het is ook mogelijk om oraal flucloxacilline voor te schrijven (Stichting Werkgroep AntibioticaBeleid Nederland (SWAB) Behandeladvies bij chronische osteomyelitis op basis van S. aureus). Een van de voordelen van clindamycine (driemaal daags) en cotrimoxazol (tweemaal daags) is de hogere therapietrouw door lagere doseringfrequentie. Cotrimoxazol heeft een breder werkingsspectrum dan clindamycine en is geassocieerd met meer toxiciteit. Bij behandeling met oraal flucloxacilline dient altijd eerst een resorptietest verricht te worden omdat 10% van de patiënten het middel niet goed absorbeert waardoor te lage spiegels worden bereikt; in deze gevallen is flucloxacilline gecontra-indiceerd (Dijkmans, 2012). Als er geen resorptietest wordt gedaan dient er dus geen oraal flucloxacilline voorgeschreven te worden. Indien er gekozen wordt voor flucloxacilline per os is duidelijke uitleg naar patiënten essentieel, omdat flucloxacilline vijfmaal per dag gedoseerd dient te worden om voldoende effectief te zijn.

Voor oxacilline-resistente CNS is vancomycine de eerste keus, waarbij op basis van het antibiogram beslist wordt of switch naar een oraal antibioticum mogelijk is. Het advies bij overige verwekkers is te vinden in bijgevoegde tabel 1. Bij persisterende inflammatie en/of klachten tijdens antibiotische therapie dient de oorzaak daarvoor nagegaan en behandeld te worden. Falen van behandeling kan bijvoorbeeld veroorzaakt worden door de aanwezigheid van sequesters, een ander micro-organisme, een resistent micro-organisme of non-compliance van de patiënt.

Schema 2

Bij acute FRI en een nog niet geconsolideerde fractuur wordt er gestreefd naar curatie van de infectie met behoud van het osteosynthesemateriaal. Te allen tijde dient hierbij gezorgd te worden voor adequate weke delenbedekking. Als het osteosynthesemateriaal echter instabiel is of als er micro-organismen betrokken zijn waarbij de kans op falen hoog is (zoals gisten, schimmels, enterokokken) of waarbij alleen toxische therapie mogelijk is, dient het osteosynthesemateriaal verwijderd te worden (schema 3 of 4).

Bij debridement wordt het osteosynthesemateriaal zo goed als mogelijk gereinigd (zie de module Chirurgische behandeling), en het weefsel genettoyeerd, waarna antibiotica wordt gestart. De keuze voor antibiotica is toegelicht onder schema 1, waarbij er bij stafylokokken een belangrijk verschil is in de keus van antibiotica bij schema 2: indien de verwachting is dat het osteosynthesemateriaalniet verwijderd kan worden of langdurig (>3 maanden) in situ moet blijven, is het advies om bij rifampicine-gevoelige stafylokokken te behandelen met rifampicine in combinatie met een fluorochinolon. Dit beleid is gericht op het behandelen van resterende biofim en voorkomen van nieuwe biofilm-formatie na debridement van het te behouden osteosynthese materiaal (zie ook hieronder ‘De rol van rifampicine’).

De duur van antibiotische behandeling bedraagt 12 weken. Langer dan 12 weken antibiotica is niet zinvol. Bij persisterende inflammatie en/of klachten is er dan falen van behandeling en dient de oorzaak daarvoor nagegaan en behandeld te worden. Falen van behandeling kan veroorzaakt worden door de aanwezigheid van sequesters, persisterend geïnfecteerd kunstmateriaal, een ander micro-organisme, een resistent-micro-organisme, noncompliance van de patiënt, et cetera.

Schema 3

Bij een niet geconsolideerde chronische FRI of een acute FRI die niet voor schema 2 in aanmerking komt, dient het osteosynthese materiaal verwijderd te worden. Hierbij kan voor zowel een ‘2-stage’ als een ‘1-stage’ vervanging gekozen worden. Een ‘2-stage’ vervanging wordt geadviseerd bij patiënten bij wie de kans op falen van therapie hoog wordt geacht bij het in situ laten van de osteosynthese. Dit kan bijvoorbeeld het geval zijn bij patiënten met diabetes mellitus, gebruik van corticosteroïden, neutropenie, onvoldoende weke delenbedekking of micro-organismen met een hoge kans op falen (enterokokken, schimmels, gisten). Ook langdurige toxische therapie kan een reden zijn voor een 2-stage vervanging. Zo nodig wordt een fixateur externa aangebracht en gefixeerd buiten het geïnfecteerde gebied.

Na verwijdering van het osteosynthese materiaal volgt antibiotische behandeling van de infectie gedurende zes weken (de keuze van antibiotische therapie is vergelijkbaar met schema 1 en wordt samengevat in tabel 1). Hierna kan, als de kliniek goed is de antibiotica gestaakt worden en, indien er nog geen consolidatie is bereikt, re-osteosynthese plaatsvinden of uitbehandeld worden met een fixateur externa. Het verdient aanbeveling om reimplantatie van osteosynthese materiaal indien mogelijk uit te stellen tot 2 weken na staken van de antibiotica, zodat eventueel falen van de voorafgaande behandeling in die periode duidelijk kan worden. Bij reimplantatie wordt vervolgens de reguliere profylaxe na afname van kweken gegeven ter voorkoming van postoperatieve wondinfecties. Bij een FRI met een kritieke osteosynthese (bijvoorbeeld communitieve fracturen waarbij verwijdering van het materiaal niet mogelijk is) wordt schema 2 gevolgd. Er is geen literatuur beschikbaar om de vraag te beantwoorden of er tijdens re-osteosynthese kweken afgenomen dienen te worden en wat de consequenties van een eventuele positieve kweek zijn. De werkgroep adviseert om wel te kweken en opnieuw als FRI te behandelen als de patiënt op basis van die kweken aan de criteria voor FRI voldoet.

Schema 4

In een geselecteerde groep patiënten met een FRI bij wie nog geen consolidatie is bereikt kan besloten worden tot een zogenaamde 1-stage procedure. Hierbij wordt al het osteosynthesemateriaal verwijderd, vindt grondig debridement plaats (zie de module Chirurgische behandeling) en vindt in dezelfde sessie re-osteosynthese plaats. Essentieel hierbij is dat er adequate weke delenbedekking is. Er is geen literatuur over 1-stage procedures bij FRI. Host factoren (zoals diabetes, reumatoïde artritis, neutropenie of corticosteroïdengebruik) het type micro-organisme en de toxiciteit van de therapie (langdurig intraveneuze of toxische therapie geïndiceerd) spelen een rol in de afweging. Het verdient de voorkeur de beslissing over one –of two-stage behandeling te nemen in overleg met een regionaal expertisecentrum. Het antibioticabeleid is in principe als bij schema 2. Bij rifampicine-gevoelige stafylokokken is er een theoretisch voordeel voor het gebruik van rifampicine-combinatietherapie bij een 1-stage procedure. Er is echter geen enkele klinische studie verricht naar 1-stage vervanging bij FRI en rifampicine is veel meer dan andere antibiotica geassocieerd met toxiciteit en interacties en leidt tot antibiotische selectiedruk door de combinatie met fluorochinolonen. De werkgroep adviseert daarom om de beslissing tot het al dan niet gebruik van rifampicine (zie hiervoor tabel 1) altijd in multidisciplinair overleg te nemen en/of in overleg met een regionaal expertisecentrum.

Schema 5

Bij patiënten met een chronische FRI zonder consolidatie waarbij er geen curatieve opties meer zijn en patiënt niet geopereerd wil of kan worden is het advies om zo mogelijk een debridement te doen met als doel het reduceren van de bacteriële load, gevolgd door zes weken antibiotica. Hierna kan overgegaan wordt op laag gedoseerde chronische suppressieve therapie (zie hieronder: ‘Suppressieve antibiotische therapie’). Over de duur van suppressieve therapie bij FRI is geen literatuur beschikbaar. De werkgroep adviseert om tenminste 12 maanden te behandelen met suppressieve therapie. Daarna kan in MDO en in overleg met patiënt het vervolgbeleid besloten worden.

Aandachtspunten bij de antibiotische behandeling

• Empirische antibiotische therapie na debridement

De meeste infecties worden veroorzaakt worden door S. aureus (Trampuz, 2006), waarvoor intraveneus flucloxacilline geschikt is als therapie. Op grond van Pk/Pd overwegingen heeft het de voorkeur om flucloxacilline per continu infuus voor te schrijven alhowel hier geen evidence voor is in de literatuur. Coagulase-negatieve stafylokokken komen ook vaak voor bij FRI; in de empirische therapie hoeft hier bij schema 1,3 en 5 geen rekening mee gehouden te worden, aangezien de kans op systemische complicaties gering is en er geen kunstmateriaal meer in situ is. Een uitzondering betreft de schema’s 2 en 4 waarin het osteosynthesemateriaal mechanisch gereinigd is of waarin nieuwe implantaten geplaatst zijn. In deze gevallen is het essentieel om direct postoperatief met breedspectrum antibiotische therapie te starten om de resterende biofilm te behandelen en nieuwe biofilmvorming te voorkomen. Welke breedspectrum antibiotica precies gestart wordt hangt af van de lokale epidemiologie en resistentie cijfers; dit dient per ziekenhuis(regio) afgesproken te worden. Bij FRI van de enkel/voet heeft het de voorkeur empirisch een aminoglycoside aan de flucloxacilline toe te voegen vanwege het een recent gerapporteerd hoog percentage van Gram-negatieve verwekkers bij enkel- en voetinfecties (Backes, 2018). Ook bij zieke patiënten of bij andere patiënten bij wie op grond van de lokale epidemiologie een hoge kans bestaat op Gram-negatieve verwekkers, is het advies om een aminoglycoside toe te voegen aan de empirische therapie. De aminoglycosiden kunnen binnen 48 uur gestaakt worden als de kweken negatief blijven voor Gram-negatieve micro-organismen. De empirische therapie dient bij bekend worden van de gevoeligheid zo snel mogelijk gewisseld te worden naar gerichte antibiotische therapie.

• Intraveneuze versus orale antibiotica

De IDSA-guideline prothese infecties adviseert bij acute infecties om 2 tot 6 weken intraveneus te behandelen, gevolgd door effectieve orale therapie met goede biologische beschikbaarheid (Osmon, 2013). Bij chronische infecties met verwijdering van de prothese is het advies om minimaal 4 tot 6 weken te behandelen met intraveneuze antibiotica of met orale antibiotica met zeer goede biologische beschikbaarheid. In de RCT van Zimmerli (1998) werden patiënten met een FRI of prothese infectie twee weken intraveneus behandeld, waarna geswitcht werd naar orale therapie (Zimmerli, 1998). Het internationale consensus document over behandeling van prothese infecties (Parvizi, 2013) adviseert om met intraveneuze therapie te starten maar geeft niet aan wanneer geswitcht moet worden naar orale therapie (Parvizi, 2013). In een cohortstudie waarin patiënten met een geïnfecteerde gewrichtsprothese een 1- of 2-stage vervanging kregen en bij wie na 10 tot 14 dagen geswitcht werd naar orale therapie op geleide van kliniek en CRP was het curatiepercentage 100% (Darley, 2011). In een andere serie waarin bij 61 patiënten met een osteomyelitis na 2 weken geswitcht werd naar orale antibiotica was de cure rate 97% (Babouee Flury, 2014).

In 2017 zijn de data van de OVIVA-trial gepresenteerd (Scarborough,2017), waarin 1054 patiënten met osteomyelitis (inclusief geïnfecteerde gewrichtsprotheses en FRI) tijdens de eerste 7 dagen intraveneuze antibiotica gerandomiseerd werden tussen 6 weken orale vervolgtherapie of 6 weken intraveneuze vervolgtherapie (Li, 2015). Het was aan het oordeel van de dokter of er daarna nog langer doorbehandeld diende te worden (bij 74% van de patiënten werd er langer doorbehandeld). Behandelfalen (therapiefalen binnen 1 jaar na randomisatie) in de oralegroep was 13%, in de IV-groep 14%. Resultaten bleven hetzelfde in de modified intention-to-treat analyse en de per protocol analyse.

Bij het schrijven van dit protocol is de POvIV studie gaande, waarbij in een prospectieve, multicenter, gerandomiseerde studie in de VS-patiënten met postoperatieve wondinfecties na fracturen waarvoor interne fixatie of artrodese is verricht, gerandomiseerd worden tussen orale en intraveneuze antibiotica. Dit wordt de eerste studie waarin de veiligheid en effectiviteit van orale antibiotica bij FRI’s wordt onderzocht. De eerste resultaten worden nog verwacht (Obremskey, 2017).

Op basis van de nog niet gepubliceerde resultaten van de OVIVA-studie lijkt het mogelijk om eerder dan de nu gebruikelijke 2 weken te switchen naar orale therapie. In afwachting van de officiële publicaties van de genoemde studies is het raadzaam om dergelijke beslissingen altijd in MDO te nemen.

• De rol van rifampicine

In de meeste cohortstudies over prothese infecties waarbij het doel is de prothese te behouden, wordt bij S. aureus of coagulase-negatieve stafylokokken (CNS) gekozen voor rifampicine in combinatie met een fluorochinolon. Dit beleid is gebaseerd op de reeds genoemde RCT van Zimmerli (1998) waarin de patiëntenpopulatie uit zowel geïnfecteerde gewrichtsprotheses als FRI’s bestond (Zimmerli, 1998). De toegevoegde waarde van rifampicine bij stafylokokken prothese infecties is na deze trial beschreven in meerdere retrospectieve cohortstudies. De achterliggende gedachte van het gebruik van rifampicine is dat na debridement en mechanische reiniging van de prothese voorkomen moet worden dat er een nieuwe biofilm groeit op de prothese door de nog aanwezige bacteriën zo snel mogelijk te eradiceren. Rifampicine penetreert goed in een biofilm en is effectief tegen stafylokokken. Vanwege snelle resistentie-ontwikkeling bij monotherapie (<72uur) (Kadurugamuwa, 2004) dient rifampicine altijd gecombineerd te worden met een tweede antibioticum, meestal een fluorochinolon. De meeste klinische gegevens zijn bekend over de combinatie rifampicine/ciprofloxacine en rifampicine/levofloxacine bij prothese infecties. Bij moxifloxacine en ook cotrimoxazol zijn significante interacties beschreven wat deze combinaties mogelijk minder geschikt maakt of een verhoging van de fluorochinolon noodzakelijk maakt (Nijland CID 2007, Weiner AAC 2007; Ribera, 2001). Van de fluoroquinolonen lijkt levofloxacine op grond van Pk/Pd overwegingen het meest geschikt omdat deze niet via cytochroom P450 gemetaboliseerd wordt en dus geen interactie met rifampicine heeft. De combinatie rifampicine en clindamycine leidt via CYP3A4 interactie tot verlaagde spiegels van clindamycine; dit heeft in klinische studies overigens niet geleid tot slechtere uitkomsten (Perlroth, 2008; Bernard, 2015; Leijtens, 2017).

De waarde van rifampicine bij FRI is nog onvoldoende onderzocht. Anders dan bij een gewrichtsprothese kan geen goed debridement worden uitgevoerd van osteosynthesemateriaal (schroeven, platen, intramedullaire pennen kunnen niet gedebrideerd worden). Het advies van de werkgroep is dan ook om de indicatie van rifampicine te beperken tot schema 2 en alleen als aan de volgende criteria voldaan wordt: (a) de stafylokok is rifampicine-gevoelig en (b) de verwachting is dat het OSM langdurig (>3 maanden) in situ zal blijven. Er is dus geen indicatie voor rifampicine in schema 1 en 3 (waar het kunstmateriaal verwijderd wordt) en schema 5 (niet meer streven naar curatie maar naar onderdrukking van de infectie of tot aan verwijdering osteosynthese). Bij schema 4 adviseert de werkgroep om het al dan niet gebruik van rifampicine altijd in MDO te bespreken en/of in overleg met een regionaal expertisecentrum, zie ook de uitleg bij schema 4 hiervoor. De rifampicine dient zo snel mogelijk postoperatief gestart te worden met als doel het voorkomen van nieuwe biofilmvorming door achtergebleven bacteriën na het chirurgisch debridement. Wel dient de wond dicht en de gevoeligheid van de stafylokok bekendte zijn.

• Antibiotische behandeling van FRI veroorzaakt door gramnegatieven

Bij Gram-negatieve FRI is de keus afhankelijk van de specifieke verwekker en het antibiogram. Over het algemeen zal bij betalactam-gevoelige gramnegatieven gestart worden met intraveneus betalactam, waarbij na bekend worden van de gevoeligheid geswitcht kan worden naar een oraal alternatief. Hierbij hebben ciprofloxacine en cotrimoxazol de voorkeur, omdat deze het bot goed penetreren. Bij schema 2 en 4 hebben fluorochinolonen (indien gevoelig) de voorkeur boven cotrimoxazol.

• De duur van antibiotische therapie

Er zijn geen artikelen gevonden waarin de duur van antibiotica vergeleken wordt bij patiënten met een FRI. De adviezen zijn daarom expert-based en deels afgeleid van de evidence die bestaat voor geïnfecteerde gewrichtsprotheses. De IDSA-guideline (CID 2013) adviseert om bij acute stafylokokken protheseinfectie 2 tot 6 weken intraveneus te behandelen, waarna therapie oraal gecontinueerd wordt, vaak gedurende 3 tot 6 maanden (bij geïnfecteerde heupprotheses) of 6 maanden (bij geïnfecteerde knieprotheses). De duur van behandeling is gebaseerd op de reeds besproken trial van Zimmerli (1998). Cohortstudies na die tijd laten een curatiepercentage zien van 60 tot 90% met dit beleid bij acute prothese infecties (Berdal, 2005; Barberan, 2006; Soriano, 2006; Aboltins, 2007, Byren, 2009; Cobo, 2011; Vilchez, 2011; Lora-Tamayo, 2013; Peel, 2013; Ascione, 2015, Holmberg, 2015). Deze behandelduur was tot voor kort echter nooit vergeleken met een kortere behandelduur. Er zijn één RCT en vier observationele studies gepubliceerd waarin met een kortere behandelduur even goede cure rates werden gehaald als bij langere behandelduur:

• In een cohortstudie werden 132 patiënten 12 weken (bij geïnfecteerde knieprothese) of 8 weken (voor geïnfecteerde heupprotheses) behandeld, waarbij de kans op curatie gelijk was aan een historische controlegroep (Puhto, 2011).
• In een andere grote multicenter Studie over MSSA en MRSA-prothese infecties die behandeld werden met DAIR bleek de kans op falen even groot in de groep die minder dan 8 weken behandeld waren vergeleken met de groep die 8 tot 12 weken of >12 weken behandeld waren met antibiotica (Lora-Tamayo, 2013).
• In een andere cohortstudie was er geen verschil in curatie tussen patiënten met een geïnfecteerde prothese die 6 weken versus 12 weken met antibiotica werden behandeld na DAIR of 2-stage exchange (Bernard, 2010).
• In een retrospectief cohortonderzoek uit Parijs werden 50 patiënten met een (meestal chronische) PJI behandeld met een one-stage procedure gevolgd door 6 weken antibiotica en een follow-up van tenminste 1 jaar. Het behandelsucces was 90% (Chieffo, 2017).
• Recent is een RCT verschenen (Lora-Tamayo, 2016) waarin patiënten met een acute hematogene of postoperatieve rothese infectie gerandomiseerd werd tussen 8 weken rifampicine + fluorochinolon of 12 (heup) tot 24 (knie) weken rifampicine + fluorochinolon. In de per protocolanalyse bleek de korte behandelduur niet inferieur aan de lange behandelduur (Lora-Tamayo, 2016).

Het betreft hier wel (op de RCT na) cohortstudies met hun beperkingen waarbij de groepen door selectiebias niet goed te vergelijken zijn.

Overwegende dat dezelfde chirurgische principes gebruikt worden bij debridement van een FRI valt op grond van bovenstaande literatuur een kortere behandelduur dan de nu vaak geadviseerde behandelduur van 12 weken te overwegen. De werkgroep is echter van mening dat de bewijskracht van de literatuur nog beperkt is en adviseert – in afwachting van betere studies - derhalve om in principe 12 weken met antibiotica te behandelen. Langer dan 12 weken antibiotica is echter niet zinvol (behalve bij schema 5, waarbij geen curatie wordt nagestreefd en vervolgd wordt met chronisch suppressieve therapie). Na 12 weken behandeling zijn er de volgende uitkomsten: (a) de osteomyelitis is gecureerd en antibiotica kan gestopt worden of (b) de fracture related infection persisteert en chirurgische revisie is noodzakelijk.

• Suppressieve antibiotische therapie

Er zijn geen cohorten of vergelijkende studies waarin het effect van chronische suppressieve therapie beschreven wordt bij patiënten met een FRI. Er is wel literatuur over chronisch suppressieve therapie bij geïnfecteerde gewrichtsprotheses (Segreti, 1998; Keller, 2016; Pradier, 2017; Prendki, 2017; Wouthuyzen-Bakker, 2017). De literatuur hiervan wordt in deze richtlijn niet gereviewd. De hieronder gegeven adviezen zijn vooral expert-based.

Er worden voor ‘suppressieve therapie’ verschillende definities in de literatuur gebruikt. In deze richtlijn definiëren wij suppressieve therapie als het chronisch gebruik van laag gedoseerde antibiotica bij een persisterende FRI, waarbij het doel niet meer is om te genezen maar om opvlamming van de infectie vanuit de biofilm op het osteosynthese materiaal te voorkomen. Dit kan daarom met lagere antibiotische doseringen dan de normale doseringen die gelden voor osteomyelitis behandeling. Van belang is te beseffen dat er met suppressieve therapie dus geen weefselinfectie of osteomyelitis meer wordt behandeld. Er wordt daarom pas gestart met (lager gedoseerde) suppressieve therapie nadat eerst de FRI gedurende 6 weken behandeld is met therapeutische doseringen antibiotica. Meerdere antibiotica kunnen gegeven worden als suppressieve therapie, overleg hierbij altijd met uw internist-infectioloog/arts-microbioloog). De suppressieve therapie kan gestaakt worden indien het osteosynthesemateriaal alsnog verwijderd wordt. Het is niet bekend of bij een chronische FRI zonder verwijdering van het OSM na lange tijd kan worden gestopt met chronisch suppressieve therapie. Dit dient in MDO besloten te worden.

• Antibiotica bij open wonden na debridement

Het gebruik van antibiotica bij patiënten met een FRI bij wie wondsluiting na het debridement niet mogelijk is, is erg riskant. Door selectiedruk is de kans op kolonisatie van de wond met resistente micro-organismen groot alsmede het ontstaan van secundaire infecties met andere verwekkers. Er dient daarom te allen tijde gezorgd worden voor adequate weke delenbedekking en sluiten van de wond.