Waar gaat deze richtlijn over?

Het doel van het ontwikkelen van een richtlijn voor de behandeling van flexorpeesletsels van de hand voor volwassenen en kinderen is inzicht te geven in en eisen te stellen aan de multidisciplinaire behandeling van deze letsels gebaseerd op de actuele wetenschappelijke onderbouwing.

Flexorpeesletsels kunnen door scherpe of stompe letsels ontstaan, bijvoorbeeld door glasverwondingen of beklemmingsletsels, maar ook bij (gedeeltelijke) amputaties. Bij beklemmingsletsels en (gedeeltelijke) amputaties is meestal sprake van een combinatie van letsels; één of meerdere pezen met daarbij letsels van zenuwen, spier, bloedvaten en/of bot.

Onderwerpen die aan bod komen zijn onder andere:

• de diagnostiek op de spoedeisende hulp,
• operatieve hechttechnieken per betrokken zone en de daaraan gerelateerde nabehandeling,
• de mogelijke invaliditeit op basis van het letsel, en
• de organisatie van zorg.

De richtlijn richt zich op alle volwassenen en kinderen die zich bij de medische specialist presenteren met een primair flexorpeesletsel van de hand met een open wond. De richtlijn zal niet ingaan op behandeling van secundair herstel van peesletsels of gesloten peesletsels ten gevolge van bijvoorbeeld trauma, osteoartritis of reumatoïde artritis.

Voor wie is deze richtlijn bedoeld?

Deze richtlijn is geschreven voor de beroepsgroepen die betrokken zijn bij de diagnostiek, behandeling en nazorg voor patiënten met een flexorpeesletsel: plastisch chirurgen, spoedeisende hulp artsen, traumachirurgen, orthopedisch chirurgen, huisartsen, revalidatieartsen, fysiotherapeuten, ergotherapeuten, bedrijfsartsen, klinisch arbeidsgeneeskundigen en verzekeringsartsen.

Voor patiënten

Door handletsels kunnen mensen in de ziektewet belanden of zelfs arbeidsongeschikt worden, zeker als het letsel niet direct herkend en goed behandeld wordt. Dit geldt zeker voor een beschadiging aan één van de flexorpezen, die erg belangrijk zijn voor het goed kunnen gebruiken van de hand. Handletsels worden niet altijd herkend en staan in de top drie van meest gemiste diagnoses. Flexorpeesletsel komt vaak samen voor met andere beschadigingen aan de hand, in het bijzonder zenuwletsel. Lichamelijk onderzoek is nodig om het letsel te kunnen ontdekken. Het is dan ook belangrijk om bij ieder handletsel voorbereid te zijn op een beschadiging aan een van de flexorpezen. Onderzoek moet worden gedaan om te zorgen dat een eventuele beschadiging op tijd en ook juist behandeld kan worden.

Hoe is de richtlijn tot stand gekomen?

Het initiatief voor deze richtlijn is afkomstig van Nederlandse Vereniging voor Plastische Chirurgie (NVPC). De richtlijn is opgesteld door een multidisciplinaire commissie met vertegenwoordigers vanuit de handchirurgen, chirurgen, spoedeisende hulpartsen, revalidatieartsen, plastisch chirurgen, fysiotherapeuten ergotherapeuten, verzekeringsartsen, arbo- en bedrijfsartsen en gipsverbandmeesters. Voor het patiëntenperspectief is de richtlijn ter commentaar opgestuurd naar Patiëntenfederatie Nederland (PFN), die de richtlijn ook heeft geautoriseerd.

Eventueel ook ‘Status van de richtlijn’

De conceptrichtlijn werd aan de betrokken wetenschappelijke verenigingen voorgelegd voor commentaar. Tevens werd de richtlijn voorgelegd aan de volgende organisaties ter becommentariëring: het Zorginstituut Nederland, Inspectie voor de Gezondheidszorg, Nederlandse Zorgautoriteit, Patiëntenfederatie Nederland, Nederlands Huisartsen Genootschap, Zorgverzekeraars Nederland en de Nederlandse Vereniging van Geneeskundig Adviseurs. De commentaren werden verzameld en besproken met de werkgroep. Naar aanleiding van de commentaren werd de conceptrichtlijn aangepast en definitief vastgesteld door de commissie.

De definitieve richtlijn werd aan de betrokken (wetenschappelijke) verenigingen evenals aan de Patiëntenfederatie Nederland (PFN) voorgelegd voor autorisatie. De Nederlandse Vereniging voor Orthopedie heeft de richtlijn geautoriseerd tot en met de module ‘Indicatie voor revalidatiegeneeskunde’, welke de vakinhoudelijke modules zijn. De overige (wetenschappelijke) verenigingen en de PFN hebben de richtlijn geautoriseerd.