Een placenta praevia is tot dicht bij of over het ostium internum van de cervix geïmplanteerd, met als gevolg een verhoogd risico op bloedverlies tijdens de zwangerschap en de partus. Het ostium internum kan geheel (placenta praevia totalis) of gedeeltelijk (placenta praevia partialis) bedekt worden door de placenta. Een placenta praevia marginalis bevindt zich minder dan 20 mm van het ostium internum, maar bedekt deze niet. Middels transvaginale echografie (TVE) kan de locatie van de placenta ten opzichte van het ostium internum bepaald worden. De exacte locatie van de placenta is van klinisch belang, omdat dit van invloed is op de manier van bevallen. Hierbij dient de afweging gemaakt te worden of de kans op ernstig bloedverlies rondom de partus, met als gevolg een secundaire sectio durante partu, het doen van een primaire sectio rechtvaardigt.

In de huidige situatie wordt er bij een placenta die geheel of gedeeltelijk over het ostium internum ligt een primaire sectio caesarea verricht. Uit een eerdere publicatie van Oyelese is gebleken dat wanneer de placenta meer dan 2 centimeter vanaf het ostium internum geïmplanteerd is, er een goede kans is dat vrouwen vaginaal bevallen zonder overmatig bloedverlies tijdens de partus. Zo werd een placentalokalisatie van meer dan 2 centimeter van het ostium internum de minimale afstand voor het nastreven van een vaginale partus. Over de optimale manier van bevallen bij een placenta praevia marginalis, wanneer de placenta dus minder dan 2 cm van het ostium internum verwijderd is, bestaat geen consensus.

Er werden vier retrospectieve observationele studies gevonden waarin een afstand van de placenta tot het ostium internum van 0 tot 20 mm wordt gerelateerd aan de obstetrische uitkomst (Bhide 2003, Matsubara 2008, Bronsteen 2009, Vergani 2009). De informatie ten aanzien van de modus partus werd verzameld uit medische dossiers. Daarnaast werd één prospectieve studie gevonden (Al Wadi 2014) die specifiek keek naar de slagingskans van een vaginale baring bij een placenta 11-20 mm van het ostium internum. Zie voor een overzicht van deze studies onderstaande tabel.

Tabel 1: Overzicht studies N = Aantal vrouwen met een in opzet vaginale baring, o.i. = ostium internum van de cervix, sSC = secundaire sectio caesarea

In vier van de vijf studies werd de placentalokalisatie bij alle vrouwen vastgesteld door middel van TVE; in de studie van Bronsteen werd bij een paar vrouwen geen TVE verricht als de placentalocatie middels abdominale echografie met voldoende zekerheid kon worden vastgesteld. Het interval tussen de laatste echo en de bevalling was in vier van de vijf studies maximaal 28 dagen, met steeds een gemiddelde van ongeveer 10 dagen. In de studie van Bhide was dit interval maximaal 32 dagen, met een gemiddelde van 11.5 dagen.

In de studie van Bhide et al. zijn 40 vrouwen met een placenta praevia marginalis geïncludeerd, waarvan de helft een in opzet vaginale baring heeft. Hiervan heeft 30% een secundaire sectio nodig vanwege hevig bloedverlies durante partu. Matsubara et al. includeerden 38 vrouwen, waarvan dertien vrouwen een primaire sectio caesarea kregen. Van de vrouwen met een in opzet vaginale partus krijgt 48% een secundaire sectio vanwege hevig bloedverlies tijdens de partus en 12% krijgt een secundaire sectio om andere redenen.

In twee artikelen (Vergani, Bronsteen) wordt onderscheid gemaakt tussen twee subgroepen: 0-10 mm en 11-20 mm vanaf het ostium internum. In beide artikelen wordt geconcludeerd dat een succesvolle vaginale partus meer waarschijnlijk is bij een placentalokalisatie van 11 tot 20 mm van het ostium dan bij een afstand van 1 tot 10 mm van het ostium internum. In de groep 0-10 mm eindigt bij de studie van Vergani 25% van de partus in een secundaire sectio, versus 75% bij de studie van Bronsteen. In de groep 11-20 mm eindigt bij de studie van Vergani 0% van de partus in een secundaire sectio, versus 25% bij de studie van Bronsteen. In het artikel van Bronsteen et al. wordt echter geen onderscheid gemaakt naar de reden van de secundaire sectio. Het wordt dus niet duidelijk hoeveel secundaire sectio’s plaatsvinden vanwege hevig bloedverlies.