Waar gaat deze richtlijn over?

Deze richtlijn richt zich op wat volgens de huidige maatstaven de beste zorg is voor patiënten met bekkenringletsels. Het doel van de richtlijn is het tegengaan van ongewenste praktijkvariatie. Patiënten met bekkenringletsel presenteren zich zowel in perifere als in academische ziekenhuizen. Veel medici worden met de opvang, diagnostiek en behandeling van deze letsels geconfronteerd. Meerdere factoren zoals patiënt karakteristieken, fractuurtype, de mate van fractuur dislocatie, pijn en mogelijkheden tot mobiliseren, worden meegewogen in de besluitvorming tot conservatieve ofwel operatieve behandeling. Het uitgebreide spectrum van typen bekkenringletsel in combinatie met het ontbreken van uniformiteit in toepassing van verschillende behandelingsmogelijkheden resulteert erin dat patiënten met bekkenfracturen een zeer heterogene populatie vormen. Bovendien zijn per ziekenhuis maar een beperkt aantal patiënten (50 tot 100 per jaar) die zich presenteren met een bekkenfractuur.

Bekkenringletsels worden onderverdeeld in verschillende subtypes. De meest gebruikte classificatie, vooral bij hoogenergetische letsels, is de Young and Burgess-classificatie (zie figuur 1). Deze indeling is gebaseerd op de inwerkende krachten op het bekken (laterale compressie versus anteroposterieure compressie) en de ernst van het letsel.

Figuur 1. Young and Burgess-classificatie

Bij ouderen met bekkenringletsels na een laag-energetisch trauma wordt vaak de Rommens-classificatie voor Fragility Fractures of the Pelvis (FFP) gebruikt. Deze classificatie is specifiek ontwikkeld om de fractuur patronen en uitgebreidheid van osteoporotische bekkenfracturen bij ouderen te beoordelen (figuur 2) (Rommens, 2023).

Figuur 2. Rommens-classificatie voor Fragility Fractures of the Pelvis (FFP)

In de richtlijn komen de volgende onderwerpen aan de orde:

• Voorspellen van een succesvolle operatieve interventie bij patiënten met een lateraal compressie type 1 (LC-1) bekkenringletsel;
• De optimale techniek van opereren bij anterieure-posterieure compressie type 1 en 2 (APC-1 en APC-2) bekkenringletsel;
• De waarde van tromboseprofylaxe bij patiënten met een bekkenringletsel;
• De optimale diagnostische modaliteit voor het aantonen/uitsluiten van fragiliteit fracturen van het bekken (FFP);
• De waarde van chirurgische behandeling van FFP-bekkenring fracturen;
• De waarde van vroeg belasten na chirurgische of conservatieve behandeling van een bekkenringletsel.

De richtlijn Bekkenringletsels richt zich niet op urologische letsels. Voor urologische letsels wordt verwezen naar de richtlijn ‘Abdominale letsels’.

Voor wie is deze richtlijn bedoeld?

Deze richtlijn is bestemd voor alle zorgverleners in de tweede (en derde) lijn die betrokken zijn bij de zorg voor bekkenringletsels.

Hoe is de richtlijn tot stand gekomen?

Het initiatief voor de richtlijn Bekkenringletsels is genomen door de Nederlandse Vereniging voor Heelkunde. De richtlijn is opgesteld door een multidisciplinaire commissie met vertegenwoordigers vanuit de chirurgen, fysiotherapeuten, radiologen, revalidatieartsen en klinisch geriaters. Er werd aandacht besteed aan het patiëntenperspectief door het betrekken van de Bekkenbodem4all in de commentaarfase van de richtlijn.