Veranderingen ten opzichte van de richtlijn uit 2007

In vergelijking met de richtlijn uit 2007 zijn op basis van nieuwe literatuur en inzichten een aantal conclusies en aanbevelingen aangepast. Hier volgt een korte samenvatting van de belangrijkste veranderingen:

bij de beoordeling van kracht van het wetenschappelijk bewijs werd in deze richtlijn gebruik gemaakt van de GRADE-methode. In de richtlijn uit 2007 werd gebruik gemaakt van de EBRO-methode (zie 2.9);
de aanbevelingen zijn zo veel mogelijk actief geformuleerd;
in hoofdstuk 6 is de indicatie voor adenotomie scherper gesteld: verricht geen adenotomie met als enige indicatie recidiverende bovenste luchtweginfecties en overweeg een adenotomie bij kinderen met chronische nasale obstructie;
de indicatie voor (adeno)tonsillectomie, vermeld in hoofdstuk 7, is niet veranderd waar het gaat om de indicatie recidiverende tonsillitiden, omdat de recente literatuur geen nieuwe gezichtspunten heeft gegeven. Wel werd een aansluiting gemaakt met de richtlijn OSAS bij kinderen voor de indicatie voor tonsillectomie bij de verdenking OSAS. Tevens is het onderwerp tonsillectomie bij persisterende foetor ex ore toegevoegd. Het advies is een tonsillectomie te overwegen bij persisterende foetor ex ore waarbij andere oorzaken zijn uitgesloten;
in hoofdstuk 9 wordt een aantal nieuwe operatietechnieken, zoals coblatie, diathermie en laser, besproken. De aanbeveling is om bij voorkeur gewoon koud staal instrumentarium te gebruiken. De aanbeveling over het gebruik van de guillotinetechniek respectievelijk de dissectietechniek, is veranderd ten opzichte van de richtlijn uit 2007. Bij de aanbeveling om de guillotinetechniek te gebruiken, werd de leeftijdsgrens van de richtlijn uit 2007 vervangen door het advies om de guillotinetechniek te gebruiken bij naar verwachting niet gefixeerde tonsillen. De mogelijkheid voor tonsillotomie als alternatief voor een tonsillectomie bij tonsilhypertrofie is nieuw in deze richtlijn;
de aanbevelingen aangaande de anesthesietechniek, geïntubeerd en ongeïntubeerd, en houding zijn op basis van nieuwe inzichten in hoofdstuk 10 aangepast. Er is geen direct wetenschappelijk bewijs welke techniek en houding gekozen moet worden, daarom wordt er geen voorkeur uitgesproken. Wel is het erg belangrijk goede eenduidige lokale afspraken te maken. Verder wordt aanbevolen dat de anesthesist tijdens de ingreep continu op de operatiekamer is en er een intraveneuze toegangsweg is;
conclusies en aanbevelingen over postoperatieve pijnbestrijding zijn in hoofdstuk 11 geactualiseerd. Omdat het gebruik van NSAIDs het aantal nabloedingen niet lijkt te verhogen en minder kans op misselijkheid en braken veroorzaakt, wordt aanbevolen naast paracetamol een NSAID voor of tijdens de ingreep te gebruiken;
in hoofdstuk 13 wordt uitvoerig stilgestaan bij mogelijke complicaties, mede naar aanleiding van fatale (na)bloedingen in Oostenrijk;
in hoofdstuk 16 en 17 worden nieuwe aanbevelingen gegeven over kwaliteitsbewaking, verder onderzoek en implementatie.