Definitie Otitis Externa

Otitis externa is een diffuse ontsteking van de huid van de gehoorgang die gepaard kan gaan met pijn, jeuk, afscheiding, schilfering, roodheid, zwelling en eventueel gehoorverlies. Otitis externa wordt in deze richtlijn onderverdeeld in drie fases; (1) acute otitis externa, (2) persisterende en (3) chronische otitis externa. Uitgangsvraag 1 tot en met 6 gaan over de acute fase, vraag 7 betreft persisterende otitis externa en de laatste vraag gaat over chronische otitis externa.

 

Aandoeningen van het trommelvlies, zoals myringitis bullosa en myringitis granulomatosa, die eenzelfde klachtenpatroon met zich mee kunnen brengen, worden niet in deze richtlijn meegenomen. Daarnaast wordt secundaire otitis externa, als gevolg van chronische suppuratieve otitis media buiten beschouwing gelaten.

De huisarts kan otitis externa meestal zelf diagnosticeren en behandelen; slechts een klein aantal patiënten met otitis externa wordt verwezen. De prognose van otitis externa is doorgaans goed: meer dan driekwart van de patiënten is na drie weken behandeling klachtenvrij.

De incidentie van acute otitis externa in de huisartsenpraktijk is 14 per 1000 patiënten per jaar [2]. In de zomer is de incidentie het hoogst, hetgeen voornamelijk aan zwemmen wordt geweten. Ook door de KNO-arts wordt de diagnose otitis externa frequent  gesteld. Tussen de 3 en 10% van de patiënten in de KNO-praktijk presenteert zich met een otitis externa [1]. De indicaties voor een verwijzing zijn in de NHG-standaard [2] duidelijk beschreven. Doorgaans betreft het patiënten met diabetes mellitus of verminderde weerstand met een ernstige acute otitis externa, patiënten met een otitis externa met uitbreiding naar de omgeving of andere complicaties of patiënten met een chronische, therapie-resistente otitis externa.