Diagnostische classificatie voedingsstoornissen

De diagnostische classificatie van psychische en ontwikkelingsstoornissen (DC-03) op de vroege kinderleeftijd) onderscheidt 6 typen voedingsstoornissen (Derks, 2011):

• voedingsstoornis gekoppeld aan de verstoorde regulatie, start in de neonatale periode;
• voedingsstoornis gekoppeld aan reciprociteit (begint op de leeftijd tussen 2 en 6 maanden;
• infantiele anorexie, begint bij de overgang naar zelf eten;
• sensorische voedselaversie, begint bij introductie van vast voedsel;
• voedingsstoornis gepaard aan somatisch lijden;
• posttraumatische voedingsstoornis.

 

CLASSIFICATIECRITERIA voor ARFID (Avoidant/restrictive food intake disorder)(volgens DSM-5 manual 2013; APA)

Een eet- of voedingsstoornis (zoals een duidelijk gebrek aan interesse in eten of voedsel, vermijden van voedsel vanwege de sensorische kenmerken ervan, zorgen over de aversieve gevolgen van het eten) die blijkt uit een persisterend niet voorzien in de eigen voedings- en/of energiebehoeften, samenhangend met een (of meer) van de volgende kenmerken:

• Significant gewichtsverlies (of het niet bereiken van de te verwachten gewichtstoename, of achterblijvende groei bij kinderen).
• Significante voedingsdeficiëntie.
• Afhankelijkheid van enterale sondevoeding of orale voedingssupplementen.
• Een duidelijk interfereren met het psychosociale functioneren.
• De stoornis kan niet beter worden verklaard doordat er te weinig voedingsmiddelen beschikbaar zijn of door een ermee samenhangende cultureel gesanctioneerde gewoonte.
• De eetstoornis treedt niet uitsluitend op in het beloop van anorexia nervosa of boulimia nervosa en er zijn geen aanwijzingen voor een stoornis in de wijze waarop het lichaamsgewicht of de lichaamsvorm wordt ervaren.
• De eetstoornis kan niet worden toegeschreven aan een gelijktijdig optredende somatische aandoening en kan niet beter worden verklaard door een andere psychische stoornis.
• Wanneer de eetstoornis zich voordoet binnen de context van een andere aandoening of stoornis, is de ernst van de eetstoornis groter dan wat normaal bij deze aandoeningen of stoornissen wordt gezien en is afzonderlijke aandacht gerechtvaardigd.

 

Voorts kan het doormaken van een verslik- of bijna stikincident posttraumatische stressklachten tot gevolg hebben en ertoe leiden dat men uitsluitend nog vloeibare voeding accepteert (Mulkens, 2019).

 

Kindermann en Kneepkens (2010) onderscheiden vier typen voedingsproblemen:

• pedagogische problemen;
• extreem selectieve eters;
• eetproblemen als gevolg van een lichamelijke ziekte;
• pathologische voedselweigering.

Door hen worden de volgende risicogroepen voor het ontstaan van voedingsproblemen beschreven: kinderen met een belaste medische voorgeschiedenis, kinderen die op jonge leeftijd ernstig ziek zijn geweest, te vroeg geboren kinderen, kinderen met toegenomen voedingsbehoefte en kinderen die om medische redenen langdurige sondevoeding nodig hebben (gehad).