Algemene inleiding

Aanleiding voor het maken van de richtlijn

Ingegroeide teennagels (ook wel unguis incarnatus of onychocryptosis) zijn een veel voorkomend probleem in de algemene populatie. De incidentie van ingegroeide teennagels in de huisartsenpraktijk is 7,4 per 1000 patiëntjaren en de prevalentie is 6,2 per 1000 patiëntjaren (Nielen 2020). Meestal betreft het de hallux, maar ook de andere tenen kunnen aangedaan zijn. Ingegroeide teennagels ontstaan wanneer de nagelrand de huid van de nagelwal penetreert tijdens fase van uitgroei. Hierbij raakt de epidermis gecompromitteerd en kan er secundair een pijnlijke inflammatie ontstaan met vorming van granulatieweefsel. De patiënt klaagt over een pijnlijke en nattende laesie met mogelijk ook wild vlees vorming aan de kant van de ingegroeide nagel. Een ingegroeide teennagel kan hierdoor impact hebben op het dagelijks leven.

 

Er is een aantal oorzaken beschreven voor het ontstaan van ingegroeide teennagels. De meest voorkomende is een verkeerde kniptechniek van de nagel waarbij de nagel zo wordt afgeknipt dat de laterale hoekpunt binnen de nagelplooi eindigt. Andere oorzaken zijn het afscheuren/afbreken van de nagels, het dragen van krap schoeisel, dystrofische nagels door onychomycose en aanwezigheid van naar verhouding teveel volume van de top van de teen ten gevolge van een traumatische of congenitale afwijkende stand van de teen. Risicofactoren voor het ontstaan van ingegroeide teennagels zijn diabetes, obesitas, hyperhidrosis en oedeem ten gevolge van bijvoorbeeld cardiale, nefrogene en schildklierproblemen. Bij ouderen lijkt een verminderd vermogen tot het verzorgen van de nagels een oorzaak voor het ontstaan van ingegroeide teennagels.

 

Ingegroeide teennagels kunnen worden ingedeeld in 3 stadia:

 

Een ingegroeide teennagel in stadium II en III gaat niet vanzelf over en wordt bijna altijd behandeld. Er zijn conservatieve en operatieve behandelingsmogelijkheden waarbij de ernst van de inflammatie bepaalt welke behandeling de voorkeur krijgt. Zowel bij de diverse conservatieve als de operatieve behandelingen bestaat een groot risico op recidivering.

 

Doel van de richtlijn

Het doel van de voorliggende richtlijn is de diverse behandelopties te vergelijken en de zorgverlener te adviseren in het maken van een behandelkeuze bij een ingegroeide teennagel. Als belangrijkste uitkomstmaten voor succes is gekozen voor de behandeling met de kleinste kans op het ontwikkelen van een recidief en het minste pijn ten gevolge van de behandeling. Daarnaast werd gekeken naar nadelige effecten van de procedure zoals infecties, patiënt tevredenheid en mogelijkheid voor participatie in het (werk) leven. Hersteltijd na de behandeling werd eveneens meegenomen. Er is een stapsgewijze operatieve aanpak toegevoegd voor het uitvoeren van een partiele nagelextractie. Aparte modules zijn gewijd aan de optimale behandeling van een recidief ingegroeide teennagel en de behandeling van ingegroeide teennagels bij patiënten met verstoorde wondgenezing.

 

Beoogde gebruikers van de richtlijn

Deze richtlijn is geschreven voor alle leden van de beroepsgroepen die betrokken zijn bij de zorg voor patiënten met ingegroeide teennagel.

 

Literatuur

Nielen MMJ, Weesie YM, Davids RN, Winckers MLJJ, Korteweg L, de Leeuw-Stravers E, Urbanus TLF van Dijk L, Korevaar JC, Wagner C, Hek K. Cijfers huisartsen - Gezondheidsproblemen. Uit: Nivel Zorgregistraties Eerste Lijn [internet]. 2020 [Laatst gewijzigd op 25-06-2020; geraadpleegd op 06-07-2020]. URL: www.nivel.nl/nl/nivel-zorgregistraties-eerste-lijn/gezondheidsproblemen