Verslag Invitational Conference

Datum: 27 september 2016

Tijd: 16:00 tot 18:00 uur

Locatie: Domus Medica, Mercatorlaan 1200, Utrecht (vergadercentrum eerste verdieping)

Aanwezig: Cumhur Öner (voorzitter richtlijn, NOV), Wim ten Wolde (Ambulancezorg Nederland), Joger, Jacobs (NVSHA), Jaap Deunk (NVvH), Pieter Schutte (NVvN), Willem-Bart Sloof (NVvN), Stefan Roosendaal (NVvR), Margreet van Dam (Dwarsleasie Organistatie Nederland), Christel Leeflang (V&VN-IC), René Purgay (V&VN Ambulancezorg), Tebbe Sluis (VRA), Femke Vlems (ZiNL), Marja Molag (Kennisinstituut van Medisch Specialisten), Saskia Persoon (Kennisinstituut van Medisch Specialisten)

 

 

Opening

Cumhur Öner opent de vergadering en heet iedereen welkom. Er wordt een kort introductierondje gehouden. Cumhur legt de aanleiding van de herziening van de richtlijn Acute Traumatische Wervelletsels uit.

 

Toelichting doel van de avond en proces richtlijnontwikkeling:

Doel van de invitational conference is het verzamelen van input van verschillende partijen voor de herziening van de richtlijn Acute Traumatische Wervelletsels. Hierbij wordt geïnventariseerd wat de stakeholders belangrijk vinden en wat er leeft. Met de verkregen input gaat de werkgroep aan de slag.

De doelstelling van dit project is het ontwikkelen van een helder afgebakende multidisciplinaire richtlijn waarin de patiënt centraal staat, welke aansluit op de praktijk en de bestaande zorgprocessen, en waarin een plan is opgenomen voor de implementatie van de richtlijn.

 

Impact probleem Acute Traumatische Wervelletsels en de herziening

Cumhur Öner geeft kort toelichting op de impact van de aandoening.

 

Bespreken raamwerk & prioriteiten (afbakening en inhoudelijke hoofdlijnen van de richtlijn)

Knelpunten

Cumhur Öner vraagt alle aanwezigen naar de ervaren knelpunten en wat belangrijke punten zijn die herzien moeten worden in de richtlijn. De volgende knelpunten zijn aangedragen en besproken:

• Patiënten vinden het belangrijk dat tijdig de juiste diagnose wordt gesteld, de juiste behandeling wordt ingezet en dat de verwijzing naar de revalidatie goed verloopt.
• Het is belangrijk dat patiënten en hun naasten goed worden voorgelicht. Er moet in de richtlijn ook aandacht zijn voor de psychosociale zorg.
• Vanuit de revalidatie is er de vraag wat de rol van de revalidatiearts kan/moet zijn bij patiënten met/zonder myelumletsel en bij patiënten met polytrauma zowel in de acute fase als de fase daarna.
• Er blijkt frictie te zijn tussen prehospitale en de hospitale zorg, voornamelijk wat betreft het beleid rond de immobilisatie van de patiënt. De richtlijn voor de ambulancezorg is op dit punt liberaler dan de richtlijn voor de hospitale zorg. Zo kan het nu voorkomen dat de patiënt zonder nekkraag wordt binnen gebracht, en vervolgens op de SEH een nekkraag om krijgt. Dit kan verwarrend zijn voor de patiënt. Dit wordt als belangrijk knelpunt ervaren.
• Ditzelfde wordt ook ervaren door de neurochirurgen: de traumachirurgen zijn veel liberaler m.b.t. immobiliseren dan neurochirurgen en orthopeden.
• De organisatie van zorg is daarnaast ook een belangrijk punt. Bij deze patiëntenpopulatie geldt vaak dat eerder behandelen ook beter is. Echter kan op dit moment de duur van de periode tussen binnenkomst van de patiënt en de diagnosestelling variëren. Ook de tijd tussen de diagnosestelling en de behandeling kan behoorlijk variëren tussen 1) de verschillende traumaregio’s; 2) de ziekenhuizen en 3) binnen het ziekenhuis (binnen of buiten kantoortijden). Het is belangrijk om de brandbreedte te identificeren waarbinnen een uitspraak over wel of niet opereren moet worden gedaan (het letsel is geclassificeerd) en waarbinnen de interventie plaats zou moeten vinden. De richtlijn Dwarsleasie stelt ook eisen over de snelheid van behandeling, daarom moet bepaald worden wat potentiële dwarslaesiepatiënten zijn.
• Bijkomend letsel heeft vaak invloed op het behandelbeleid en de keuze van behandeling kan ook per centrum verschillen
• Er is een verschil in beleid omtrent het wel of niet gebruik maken van een brace na operatie. Duidelijkheid omtrent dit punt is gewenst.
• Nu wordt in de hospitale zorg vaak het hoofd gefixeerd. Is dit ook nodig? Hierbij ook aandacht besteden aan doorlating röntgenstraling.
• Er is een update nodig van de classificatie van de wervelletsels, er zijn nieuwe algoritmes beschikbaar.
• De vorige richtlijn is qua radiologische onderwerpen nog best goed en actueel. Wel zijn er 4 punten waarop er nog wel vragen liggen:
  • Is er wel of geen beeldvorming nodig? Dit wordt goed verwordt in de oude richtlijn maar mogelijk is er wel nieuwe literatuur beschikbaar.
  • Wat voor beeldvorming (specifiek rol CT CWK) moet er gedaan worden in de acute fase?
  • Wat is de rol van de MRI in de latere fase? Een praktisch aspect daarbij is dat de MRI vaak alleen tijdens kantooruren te gebruiken is, echter de noodzaak van MRI moet eerst bepaald worden.
  • Bij deze twee laatste punten rijst de vraag wat precies gedefinieerd wordt als de acute fase. Dit is belangrijk punt aangezien niet elk centra aan mogelijke eisen kan voldoen.
  • Welke vragenlijst moet gebruikt worden om vast te stellen welke beeldvorming nodig is?
• Er is meer inzicht in de diagnostiek van thoracolumbale wervels nodig.
• Het risico van een neurogene shock wordt soms onvoldoende onderkent. Zeker bij myelumletsel belangrijk dat de tensie goed gereguleerd blijft.
  Afbakening

De afbakening van de richtlijn wordt besproken. De richtlijn zou zich ook moeten richten op:

• Adolescenten, indien het skelet al volwassen is.
• Zwangeren.
• Sacrum letsels.
• Traumatische osteoporotische wervelletsels, al blijft het lastig om aan te geven wanneer er precies sprake is van een trauma.

 

De richtlijn zal zich niet richten op de oncologische fracturen zoals bij multipel myeloom.

In de richtlijn Dwarsleasie is er ook wel aandacht voor de prehospitale zorg en in de richtlijn spoedzorg wordt het beleid rond keuze voor ziekenhuis geadresseerd. Er kan veel verwezen worden naar de al bestaande revalidatierichtlijnen.

 

Overige punten

Er is behoefte aan het samen trainen van SEH-personeel en ambulancepersoneel, zodat er ook oog is voor elkaars standpunten en de overdracht soepeler wordt. Dit punt kan mogelijk opgenomen worden in het implementatieplan.

 

Actiepunten

De volgende specifieke actiepunten zijn benoemd:

• Uitnodigen van de anesthesisten-intensivisten voor deelname aan de werkgroep.
• Overleg met de richtlijn spoedzorg voor afstemming, hoe gaan zij om met de patiënten met acute traumatische wervelletsels als er sprake is van tijdverschillen (voor stellen diagnose/behandeling) tussen ziekenhuizen?
• De EHBO wordt na afronding van de richtlijn op de hoogte gesteld van de aanwezigheid van de richtlijn.

 

Vervolgprocedure

De notulen van deze avond worden verspreid, en er is gelegenheid tot commentaar of aanvullingen hierop. De werkgroep zal alle besproken knelpunten bespreken, en een prioritering moeten maken (voor de richtlijn is maar beperkt budget en tijd beschikbaar, dus er zal een keuze gemaakt moeten worden). Met deze prioritering wordt het raamwerk voor de richtlijn opgesteld. Alle aanwezigen ontvangen de overwegingen voor prioritering en het raamwerk.

 

Als de conceptrichtlijn gereed is zal deze ter commentaar aan alle genodigden worden verstuurd, er is dan gelegenheid commentaar/suggesties te leveren. Dit commentaar wordt verwerkt in een voor autorisatie geschikte richtlijn. Autorisatie van de wetenschappelijke verenigingen in de kerngroep is nodig. Andere partijen krijgen de richtlijn ook ter informatie of autorisatie vastgesteld (procedures hiervoor verschillen per partij/vereniging).

 

Sluiting

Iedereen bedankt voor de komst en actieve participatie.