Algemene inleiding

Aanleiding voor het maken van de richtlijn

Het onderbeen heeft, voornamelijk over de tibia, slechts een geringe weke delen bedekking. Als gevolg daarvan is het een kwetsbaar gebied en kan zelfs een ogenschijnlijk eenvoudige beschadiging al tot grote problemen leiden. Naar schatting zijn er in Nederland jaarlijks ongeveer 580 nieuwe gevallen met een open onderbeenfractuur (Court-Brown, 2012). Deze getallen zijn gebaseerd op gegevens uit Groot-Brittannië. Hiervan betreft het ongeveer 250 gevallen met uitgebreid weke delen letsel, oftewel graad III (ABC) gecompliceerd naar de indeling volgens Gustilo (Gustilo, 1976). Het betreft bijkomend letsel dan wel defect van de huid, subcutis en spierweefsel. Daarbij zijn dikwijls ook zenuwen en/of bloedvaten beschadigd.

 

Een oplopende graad van het weke delen letsel verhoogt het risico op wondgenezingstoornissen, infectie, non-/malunion en een slecht functioneel resultaat. De ernst van het weke delen letsel wordt initieel regelmatig onderschat, waarbij het huiddefect beperkt lijkt, maar er toch aanzienlijke schade van het onderliggende weefsel blijkt te zijn. De definitieve gradering van het weke delen letsel kan derhalve pas plaatsvinden na een uitgebreid debridement door een ervaren team.

 

Uit onderzoek blijkt dat een open onderbeenfractuur met significant weke delen letsel een grote impact heeft op de patiënt (Hoogendoorn, 2001), maar regelmatig ook voor de omgeving van de patiënt verregaande consequenties met zich mee brengt (MacKenzie, 2005). De landelijke richtlijn beoogt de kwaliteit van zorg voor patiënten met een open onderbeenfractuur te verbeteren door een efficiënte en multidisciplinaire behandeling. Dit zal resulteren in: minder complicaties, minder onnodige operaties, mogelijk minder amputaties, een beter functioneel resultaat en een reductie van morbiditeit.

 

Afbakening van de richtlijn

De richtlijn richt zich op alle patiënten open onderbeensfractuur, in het bijzonder diegenen met een graad III (a, b of c) open letsel naar de indeling volgens Gustilo en Anderson.

 

De richtlijn sluit aan op de richtlijnen Preoperatief Traject, Peroperatief Traject, Postoperatief Traject en Enkelfracturen. De behandelprincipes beschreven in deze richtlijn, zijn toepasbaar bij open fracturen van andere delen van het skelet, zoals de enkel.

 

Definities en begrippen

Een open onderbeenfractuur is een meervoudige fractuur, dit wil zeggen er bevindt zich een fractuur in de beide beenderen van het onderbeen; de tibia en fibula. Deze richtlijn geldt ook voor de geïsoleerde open tibia fracturen.

 

Een graad III open onderbeenfractuur wordt gekenmerkt door:

• Hoogenergetisch trauma met extensief weke delen letsel
• En/of multifragmentaire fractuur, segmentale fractuur, of botverlies ongeacht de grote van de wond
• En/of ernstige verbrijzeling en/of ‘crush’
• En/of ernstige besmetting inclusief boerderij ongelukken

 

Literatuur

• British Association of Plastic, Reconstructive and Aesthetic Surgeons (BAPRAS). Standard for the management of open fractures of the lower limb. British Library Cataloguing in Publication Data 2009. ISBN: 978-1-85315-911-4
• Court-Brown CM, Bugler KE, Clement ND, et al. The epidemiology of open fractures in adults. A 15-year review. Injury. 2012;43(6):891-7.
• Gustilo RB, Anderson JT. Prevention of infection in the treatment of one thou-sand and twenty-five open fractures of long bones: retrospective and prospec-tive analyses. JBJS Am 1976;58(4):453-8.
• Hoogendoorn JM, van der Werken C. Grade III open tibial fracturen: functione-le outcome and quality of life in amputeer versus patients with successful re-constructiion. Injury. 2001;32(4):329-34.
• MacKenzie EJ, Bosse MJ, Pollak AN, et al. Long-term persistence of disability following severe low-er-limb trauma. Results of a seven-year follow-up. JBJS Am. 2005 87(8):1801-9.