Definities en begrippen

Klompvoet: de aangeboren klompvoet is een complexe driedimensionale deformiteit die bestaat uit vier componenten: equinus, varus,adductus en cavus. (Ponseti, 1996);

Ponsetibehandeling: rond 1940 ontwikkeld door Ignacio Ponseti in Iowa, omdat hij op lange termijn veel stijfheid zag van de uitgebreide operatieve correcties. Gemiddeld doet men vijf tot zes gipsredressies waarbij met de talusneus als fulcrum successievelijk de cavus, adductus, varus en equinus gecorrigeerd worden in een bovenbeengips met 90 graden flexie in de knie. Nagenoeg altijd wordt daarna een percutane Achillespees tenotomie verricht om ongeforceerde dorsiflexie te verkrijgen, gevolgd door nog eens drie weken bovenbeengips. Hierna wordt een brace gegeven met 60 tot 70 graden abductie van de klompvoet (de normale voet bij de unilaterale klompvoet, wordt in 40 graden exorotatie gehouden), voor drie maanden dag en nacht, daarna tot het vierde levensjaar alleen ’s nachts voor de duur van 14 uur per dag (Ponseti);

(Gemodificeerde) Turcomethode: na een periode van gipsredressies wordt operatief een posteromediale release uitgevoerd, te beginnen met de achterste structuren (Achillespees en achterste kapsels), waarna op geleide van de verkregen correctie á la carte verdere verlenging en release plaatsvindt van de tibialis posterior, teenflexoren en kapsels van de middenvoetsbeentjes (talo-naviculaire en soms talo-calcaneaire gewricht). De correctie kan gefixeerd worden door middel van K-draden en gips. De nabehandeling vindt plaats met brace of enkel-/voetorthese, soms tot het zesde levensjaar. Bij deze methode ziet men regelmatig over- en ondercorrecties, alsmede verstijving van de gewrichtskapsels (Turco, 1971);

Kitemethode: deze methode werd in 1924 door J.H. Kite in Atlantageïntroduceerd en bestaat uitgipsredressies met niet successievelijk maar gelijktijdig correctie van abductie, varus en spits met als fulcrum het calcaneocuboïdale gewricht. De redressies beslaan een langere periode, soms tot meer dan een jaar. Het principiële verschil met de Ponsetibehandeling is dat gepoogd wordt met een pronatie-dorsaalflexie beweging de correctie te bewerkstelligen terwijl met de Ponsetibehandeling de correctie met een suppinatie-exorotatie beweging wordt verricht. De correcties volgens de Kite methode worden meestal gevolgd door een operatieve release en nabehandeling volgt met braces (Kite, 1972);

French functional method: deze methode werd rond 1970 ontwikkeld door Bensahel in Parijs en bestaat enerzijds uit dagelijkse manipulaties en anderzijds uit tijdelijke fixatie met tape tot ca. zes maanden. Daarna volgt een behandeling met een nachtbrace (Bensahel et al., 1990). Omdat deze behandeling alleen in Franstalige landen ingang vond, is het hier verder buiten beschouwing gelaten. Vergelijkende studies tussen Ponseti en de Franse methode wijzen in het voordeel van Ponseti (Richards et al., 2009).